Współcześnie podejmowane próby znoszenia barier i aktywizacji osób niepełnosprawnych swój początek mają zazwyczaj w edukacji. Najczęściej to właśnie wykształcenie decyduje o tym w jakim stopniu osoba niepełnosprawna jest aktywna społecznie.
Dawniej najbardziej rozpowszechnioną formą edukacji osób z niepełnosprawnością była edukacja specjalna. Uczniowie kształceni byli z uwzględnieniem stopnia i rodzaju niepełnosprawności. Specjalizacja procesu nauczania wynikała przede wszystkim z ówczesnego stanu wiedzy.
Obecnie coraz częściej korzysta się z możliwości jaką jest edukacja włączająca, czyli integracyjna. Placówki integracyjne (przedszkola, szkoły) są alternatywą dla placówek kształcenia specjalnego. Uczniowie z niepełnosprawnością mają możliwość nauki w szkołach ogólnodostępnych z uwzględnieniem ich indywidualnych potrzeb. Pod uwagę brane są potrzeby edukacyjne i rozwojowe.
Edukacja włączająca jest dużym wyzwaniem dla systemu edukacji w Polsce, ponieważ w klasie integracyjnej potrzebna jest dodatkowa kadra, aby każdy z uczniów mógł w pełni korzystać z edukacji i uczestniczyć w życiu klasy, a także szkoły. Oprócz nauczyciela przedmiotu w klasie obecny jest pedagog specjalny. Organizowane są także dodatkowe zajęcia zgodnie z potrzebami uczniów niepełnosprawnych. Edukacja włączająca jest dużą szansą dla rodziców dzieci, którzy od lat próbują uciec od marginalizacji społecznej, co ma wpływ na późniejszą aktywność zawodową.