Praca osób niepełnosprawnych jest ważną częścią procesu rehabilitacji. Oprócz źródła dochodu i niezależności finansowej zmniejsza ryzyko wykluczenia społecznego, a poprzez podjęcie pracy niepełnosprawni mają szansę samorealizacji. Aktywność zawodowa pozwala na zaspokajanie potrzeb: satysfakcji, uznania, szacunku, zadowolenia i przynależności. Często zdarza się, że osoby niepełnosprawne bardziej niż ludzie w pełni sprawni doceniają wartości jakimi są praca, sprawiedliwe wynagrodzenie, pochwała i uznanie.
Zdarza się, że praca zawodowa to jedyna szansa na nawiązanie kontaktu z innymi ludźmi i czynny udział w życiu społecznym. W niektórych przypadkach praca nadaje sens życiu osoby niepełnosprawnej i zdecydowanie jest dla niej czymś więcej, niż źródłem dochodu.
Uznaje się, że praca w życiu tej grupy ludzi odgrywa trzy ważne funkcje: dochodową, rehabilitacyjną i socjalizacyjną. Aktywność zawodowa pozwala osiągnąć samodzielność finansową, stanowi podstawowe i często jedyne źródło dochodu, a także zmniejsza ryzyko wykluczenia finansowego. Praca nadając sens życiu zwiększa skuteczność procesu rehabilitacji, którego celem jest przywrócenie właściwego lub poprzedniego stanu osoby niepełnosprawnej. Aktywność zawodowa spełniając funkcję socjalizacyjną zabezpiecza potrzebę przynależności do grupy społecznej.
Warto wspomnieć, że praca umacnia psychicznie osobę niepełnosprawną przez pochwały i odnoszone sukcesy. Nadaje ona poczucie sensu, spełnienia, zadowolenia i powoduje wzrost motywacji. Wpływa pozytywnie na samoocenę i pewność siebie.
Bibliografia
- Ostrowska, A. Michcik, Problemy osób niepełnosprawnych na rynku pracy oraz wyzwania związane z ich aktywizacją [w:] „Bezpieczeństwo Pracy – Nauka i Praktyka”, 10/2016 str. 20-23
